foto: Ingrid van camping Auvergne
Motorrijden, you love it or hate it!
Het leven begint pas na je 40ste zeggen ze...nou ja dat geldt in ieder geval voor een groot deel wel voor mij. Natuurlijk had ik daarvoor ook een leven, maar het werd pas echt leuk toen ik mijn lief leerde kennen in 2006 ;-) Met Paul kwam ook het motorrijden in mijn leven. Na een eerste rit achterop was ik verkocht en riep: ‘Dit wil ik ook!’ Sinds 2007 ben ik in het bezit van motorrijbewijs A!
Na 14 jaar en ruim 150.000 km rijervaring, met 4 verschillende motoren, zeg ik nog steeds: ‘I Love It’ en eerlijk is eerlijk, er zijn ook momenten dat ik liever op de fiets zit.
Liever op de fiets...
I hate it wanneer het bloedheet en mijn jas te warm is. Of als ik omval omdat ik die 180 graden steile haarspeldbocht niet goed kon nemen omdat er niet genoeg ruimte was. Oja, ook die koude waterstraal die langzaam mijn kruis insijpelt als het lang regent...alsof je koud in je broek piest. Op deze momenten zit ik liever op de fiets! Waar ik ook niet blij van word, is wanneer Paul tijdens een rondje rijden soms een weg inslaat die verdacht veel lijkt op een middeleeuws karrenspoor, en dan toch doorrijden… Zo ook in deze vakantie.
De tweede dag van onze vakantie gaan we een rondje rijden. Paul geeft TomTom de opdracht een 'spannende' route te maken in een redelijk oninteressante omgeving. Interessant detail is dat 'vermijd onverharde wegen' staat aangevinkt. Nou, denkt TomTom, gaat helemaal goed komen! We zijn nog niet zolang onderweg, tot we bij een plek uitkomen waarvan ik hoop dat we verkeerd gereden zijn. Er ligt een onaantrekkelijke landbouwweg voor ons met een dikke laag grove grit. Iets waar je niet vrijwillig overheen wil zeg maar.
5-kilometer ellende
Gaan we die kant op vraag ik ongelovig…'Ja!' en Paul rijdt door. Kak hier heb ik zo geen zin in.
Nog maar net hersteld van een sleutelbeenbreuk rijdt mijn lief een beetje glibberig over de weg. Ik, met-mijn-toch-wel-iets-te-zware-motor-voor-mijn-1 meter 65, zucht en ga erachteraan. Zoekend naar de juiste snelheid om stabiel over de weg te gaan, houd ik Paul bezorgt in de gaten. De afstand tussen ons wordt steeds groter. Iedere motorrijder weet dat het geen pretje is om met je motor over grit of b.v. afgeschraapt asfalt te rijden. Je hebt gewoon geen grip. Het eind is nog lang niet in zicht, hoe lang gaat dit duren?
Levenslessen
Tijdens het rijden gaan er allerlei processen aan de gang. Weerstand en doorzetten, vechten om voorrang. Ik laat me afleiden door op Paul te letten. Het niet weten wanneer dit stopt, roept ergernis in me op. Alles in mij schreeuwt: 'Ik Wil Dit Niet!' maar het ziet ernaar uit dat deze ellende wel even gaat duren.
Na wat intern gepruttel voel ik dat mijn verzet me niet gaat helpen. Ik geef me over en accepteer de route. Ontspannen ga ik stevig rechtop zitten en houd het stuur ‘losjes’ vast. Met hernieuwde focus baan ik me steady een weg van links naar rechts, vermijd grote kuilen en houd vastberaden koers. Mijn gedachtestroom stopt en er is alleen nog maar aandacht voor het hier en nu. Het doel is, om zonder onderuit te gaan, de eindstreep te halen.
Er lijkt geen eind aan te komen, maar na een aantal bochten komt dan eindelijk het asfalt in zicht. Paul staat me op te wachten. Ik stop, we kijken elkaar aan en zeggen: ‘Wat een K weg!’ We rijden door en al snel ben ik het vergeten. Als we later aan de wijn zitten en de K weg weer ter sprake komt, realiseerde ik me dat naast de ergernis, deze weg vooral wat leerde. Het gevoel van ‘trots zijn op mezelf’ is uiteindelijk wat positief blijft hangen. Deze weg staat metafoor voor hoe je omgaat met de uitdagingen in het leven.
Het rijden van deze weg is zoals het leven kan zijn. Je pad is niet altijd smooth en makkelijk te begaan. Weerstand lost pas op wanneer je die erkent en de uitdaging ervan accepteert. Oefenen in verduren en het probleem zien als een situatie die weer voorbij gaat. Door de draak in de bek te kijken overwin je je angst of onzekerheid en dat geeft weer moed en kracht. Het leven is iedere keer weer oefenen in weerstand erkennen en accepteren, je overgeven aan wat onvermijdelijk is, risico durven nemen en jezelf overwinnen.
Op zo’n moment realiseer ik me weer dat motorrijden soms ook levenslessen zijn. Naast uithoudingsvermogen, focus en alertheid, is het ook oefenen in verduren. Niet opgeven wanneer het lastig is, en trots zijn op dat het mij lukt deze motor te rijden.
Dit zijn de momenten waarop ik zeg: ‘Motorrijden, I Love It!’
En ik voel ook weer een Blog opkomen! ;-)
Liefs, Bianca
Reactie plaatsen
Reacties
Heerlijk Bianca. Mooie metafoor inderdaad. In veel dagelijkse dingen huizen schitterende metaforen , maar motorrijden grossiert erin.
Een bocht nemen is er ook zo één..
Eigenlijk komt ie van Erben Wennemars die een verhandeling hield over hoe je als sprinter met 60km/uur op een 400m baan een bocht moet overleven..
Over leven gesproken..
" Je moet er met volle overtuiging in gaan, focussen op het einde van de bocht, al zie je die nog niet eens.. In je hoofd moet m al zien.."
"Fake it till you make it" zei je vandaag nog..
Inderdaad, bedenk een eindpunt en ga daar met volle overgave en inzet naartoe, dan zul je er komen.. Vanaf het punt dat je die bocht aansnijd.. twijfel geen seconde meer, nog geen fractie ervan en gáán.. Nou ja, en ga je een keer op je bek.. 'dust yourself up and try again" .. Nu moet je met een motor dat iets voorzichtiger aanvliegen dan een sprinter op schaatsen.. Iets meer als een stayer, een all rounder zeg maar.. Met liefde en overtuiging komen we een heel eind... all the way zelfs..